O książce Leny Dunham było jakiś czas temu dość głośno i miałam wrażenie, że czytelnicy podzielili się na dwa obozy. Pierwszy zachwycał się, jakie odkrywcze, zabawne i wyjątkowe są te eseje, drugi oburzał otwartością i bezwstydnością, z którą Dunham pisze o swoim życiu. Czytając komentarze – i te krytyczne, i te pochwalne – pomyślałam sobie: oho, to musi być książka, którą albo się kocha, albo nienawidzi! CZYTAJ WIĘCEJ

Całkiem często zdarza się, że gdy mówię gdzieś w towarzystwie, iż lubię literaturę afrykańską  lub haitańską, ludzie odsuwają się ode mnie, jakby w obawie, że jeszcze ich tym zarażę. Inni kładą mi ręce na ramieniu i mówią dość kondolencyjnym tonem: „Wow, to świetnie. Podziwiam twoje poświęcenie”. CZYTAJ WIĘCEJ